เฟยเทียนของพระพาย

เราเจอกันครั้งแรกตอนอายุสิบหา

และพระพายบอกว่าเขาชอบผมตั้งแต่ตอนนั้น

"เฟยรู้ไหม พายชอบเฟยตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันเลยนะ"

"..."

"เพราะงั้นเฟยก็อย่าใจร้ายกับพายเลยนะครับ"

บ้ามากนี่มันบ้าไปแล้ว เสียงหัวใจเฟยเทียนเต้นแรงจนเขาคิดว่าเขาต้องช็อคตายแน่ๆ และเป็นเป็นเพราะไอ้เสียงหัวใจบ้านี่แหละที่มันดันดังเกินไปจนไปเข้าหูอีกฝ่ายเข้า

"หัวใจดังขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าเฟยก็ชอบพายเหมือนกัน"

พระพายพูดทั้งยังยิ้มตาหยีให้ความรู้สึกเหมือนหมาตัวใหญ่ๆ ที่ดีใจเวลาเจ้าของลูบหัวไม่มีผิด เขาไม่รู้ว่าควรตอบว่าอะไรดีมือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหนทำได้แค่ก้มหน้าและขย้ำคอเสื้อฝ่ายไว้แน่น

"ไม่..."

เฟยเทียนพูดเสียงเบา พระพายยังคงยิ้มเขาไม่เสียใจเลยสักนิดที่ได้ยินคำนี้ออกจากปากเฟยเทียน กลับกันเขายังรู้สึกเอ็นดูแมวน้อยขนฟูสีขาวตัวนี้มากขึ้นไปอีก เขาตัดสินใจว่าจะให้เวลากับแมวน้อยตัวนี้อีกสักพักก็แล้วกัน แต่ถ้าเขาหมดความอดทนเมื่อไหร่เขาจะไม่ถอยแล้ว ทำไงได้ก็แมวที่ชื่อเฟยเทียนเป็นของพระพายนี่นา